Afgelopen zomer organiseerden wij de Taizéjongerenreis 2019. Een van de jongeren die met ons meeging was de niet-gelovige Kira. Lees hier hoe zij het vond.
Ik ben op 20 juli 2019 om 7:30 samen met mijn vriendin bij haar ouders in de auto gestapt,
die veel te vol zat met al onze bagage. Op het Jaarbeursplein in Utrecht zijn we terwijl het
regende de bus ingegaan. De reis naar Taizé duurde ongeveer acht uur en langzaam werd
het weer buiten de bus steeds beter. Uiteindelijk kwamen we aan en kregen we ons eerste
avondmaal. Wat even wennen was aangezien het eten in Taizé net wat anders was dan dat
ik gewend ben. Daarna kregen we een kort welkom en gingen we onze tenten opzetten.
Nooit alleen
In de ochtend word je elke dag (behalve zondag) wakker door de kerkklokken die luiden om
7:45. Snel klaarmaken en mijn kussentje pakken (wat aan te raden is als je geen houten
kont wilt aan het einde van de week), en op naar de kerkdienst om 8:15. Drie keer per dag
naar de kerk lijkt misschien heel veel, ik schrok er zelf eerst wel van. Maar uiteindelijk ben ik
de diensten echt gaan missen toen ik wegging. Het geeft je een moment van rust om weer
terug te komen tot jezelf. Ook al ben ik zelf niet gelovig en was ik het niet eens met elke
tekst gaf het meezingen in de kerk mij een gevoel van samenhorigheid, en het gevoel alsof
ik nooit alleen hoefde te zijn.
Naast de liederen heb je ook een moment van stilte. Het is bedoeld om te bidden, maar
persoonlijk gebruikte ik het meer als een meditatie moment. In dat moment merkte ik heel
snel op hoe ik me voelde, omdat je geconfronteerd wordt met je eigen gedachtes en
gevoelens in de stilte. Soms vloog de tijd om en soms leek het uren te duren. Maar ik voelde
me na elke dienst altijd een stukje beter.
“Drie keer per dag naar de kerk lijkt misschien heel veel, ik schrok er zelf eerst wel van. Maar uiteindelijk ben ik
de diensten echt gaan missen toen ik wegging.”
Na de ochtenddienst liep je de kerk uit om in de eet-rij te gaan staan, die met veertig graden
erg vervelend kan zijn. Je ontbijt elke dag met een pistolet, een stukje chocolade en
chocomelk of thee.
Bijbelgroep
Omdat ik zelf zestien ben volgde ik het programma van de vijftien en zestienjarige. Je wordt
de eerste dag in een bijbelgroep ingedeeld waarmee je de rest van de week twee keer per
dag samen komt. Ik zat zelf in een groepje met Italianen, Spanjaarden en nog een Duits
meisje. Het was af en toe wat lastig om met elkaar te communiceren doordat niet iedereen
even goed Engels kon, maar we kwamen er uiteindelijk altijd wel uit.
Na het ontbijt ga je dus samen met alle andere zestien en vijftienjarige naar de bijbel
introductie van de broeder. De tekst wordt voorgelezen en hij vertelde er vaak zelf een
interessant verhaal bij.
“Soms vloog de tijd om en soms leek het uren te duren. Maar ik voelde me na elke dienst altijd een stukje beter.”
Daarna ging je samen zitten met je bijbelgroep om over te tekst te praten en wat spelletjes te
doen. Dan was er even een moment dat je niks moest voordat je weer de kerk in ging voor
de middagdienst. Vervolgens had je vaak een warme lunch.
Wisselend
In de middag wisselde het voor mij om de dag wat ik moest doen. De ene dag was het werk,
toiletten schoonmaken (niet zo erg als het klinkt 🙂 en de andere dag een creatieve
workshop. De workshop was bijvoorbeeld een opvoering bedenken bij een Bijbeltekst of een
half uur in de stiltetuin zitten met je Bijbelgroep. Omdat ik met een Nederlandse groep
hierheen was gekomen hadden we om kwart over vijf altijd een thee momentje. Je kon even
je ervaringen delen en vertellen hoe het met je ging.
In de avond had je weer even wat tijd voor jezelf tot je ging avondeten. Daarna was de
avonddienst in de kerk, de laatste van de dag. Verder kon je zelf kijken wat je wilde doen. Je
kon naar de Oyak waar iedereen muziek maakte of je kon bijvoorbeeld in de kerk gaan zitten
waar een aantal mensen aan het zingen waren.
“De open sfeer, alle internationale mensen die ik heb ontmoet en alle gesprekken die ik heb gehad blijven me zeker bij.”
Verder zijn er in de week nog veel meer dingen gebeurd, zoals de ontmoeting met een
broeder, heel hard onweer, zangrepetities en vooral het ontmoeten van heel veel nieuwe
mensen.
Ik heb een ongelofelijke, bijzondere ervaring opgedaan in Taizé. De open sfeer, alle
internationale mensen die ik heb ontmoet en alle gesprekken die ik heb gehad blijven me
zeker bij. Het was een volle week maar het was het zeker waard.
Kira S.